Geschiedenis
Al in 1972 werd door het kabinet Biesheuvel besloten dat in Nederland een organisatie moest worden opgebouwd om terroristische acties, met name gijzelingen, daadwerkelijk aan te pakken. Omdat het hier gaat om voltooide – en nog voortdurende – misdrijven werd de Minister van Justitie als de eerst verantwoordelijke autoriteit aangewezen, die zijn beslissingen in nauw overleg met de Minister-President en de Ministers van Binnenlandse Zaken en Defensie moest nemen. Tot het ministerie van justitie behoorde het Korps Rijkspolitie; de 146 gemeentelijke politiekorpsen vielen onder het ministerie van binnenlandse zaken. Het Korps Rijkspolitie werd opgedragen een plan van aanpak te maken. Besloten werd te komen tot een eenheid langeafstandsschutters,( aanpak van 400 tot 50 meter) een gevechtseenheid voor de directe aanpak / close combat unit (50 tot 0 meter) en een afzettingseenheid. Alhoewel in politiekringen, met name de personeelsbonden, de vraag werd gesteld of zo’n gewelddadige aanpak tot de reguliere politietaak behoorde, werd door het Korps Rijkspolitie gestart met de opleiding van geweerschutters , die zich op basis van vrijwilligheid aanmeldden, aan de infanterieschietschool te Harderwijk/Harskamp. Aan Defensie werd gevraagd tijdelijk een eenheid van ervaren geweerschutters te formeren en het commando daarover op te dragen aan een officier van de Koninklijke Marechaussee. Tot deze eenheid traden ook mariniers toe. Voor de close combat unit werd , omdat de politie niet beschikte over daarvoor getraind personeel, gekeken naar het Korps Commandotroepen en het Korps Mariniers. Aan het Korps Mariniers werd de voorkeur gegeven ,omdat de eenheid kon worden samengesteld uit beroepspersoneel en dat Korps de mogelijkheid zou krijgen zich te ontdoen van een negatief imago verkregen na berichtgeving over elementen van de opleiding ( ingraven met slechts het hoofd boven de grond, het doden van kippen om te overleven en dergelijke). Voor de afzettingseenheid werd aangewezen een pantserinfanteriebataljon gelegerd te Assen.

De zo ontstane BBE-RP (rijkspolitie), BBE-K(rijgsmacht), BBE-marns en de AE-Kl (afzettingseenheid Koninklijke Landmacht) zijn – waar nodig in nauw overleg met elkaar – op basis van de Politiewet opgetreden ter assistentie van de plaatselijke politie.

In 1973 werd de toenmalige commandant van de 11e infanteriecompagnie, de kapitein der mariniers Spiekerman van Weezelenburg in het geheim belast met de vorming van een Close Combat Unit. Onbekend met de nieuwe materie ging Spiekerman van Weezelenburg op zoek naar informatie en vond in eerste instantie slechts bij de oosterburen gehoor. Eén van de eerste zaken die duidelijk werden was de noodzakelijke aanpassing van bewapening en het tenue. Vanuit de gedachte van een hoofdbewapening en een back-up wapen en een maximale mogelijke bescherming van het personeel werd de eenheid in eerste instantie voorzien van het pistool FN nr.6, 9mm, de 9 mm UZI pistoolmitrailleur, Amerikaanse scherfwerende vesten uit de Vietnamperiode en een zogenaamde parahelm.

De oprichting van de BBE, aanvankelijk "Close Combat Unit" genoemd, was een feit. SEMPER PARATUS PRO JUSTITIA, altijd paraat voor rechtvaardigheid. De BBE is vanaf het moment van oprichting 24 uur per dag, 7 dagen in de week oproepbaar geweest en is dat nog steeds.

Spiekerman van Weezelenburg had in die periode veel contact met de diverse ministeries en ging veel op pad in binnen- en buitenland op zoek naar onder andere een geschikt vuistvuurwapen ter vervanging van de storingsgevoelige pistolen. Inmiddels was de eenheid voorzien van kogelwerende vesten en de Smith and Wesson revolver, net op tijd voor het eerste officiële optreden.

Waar heeft de BBE bij ingegrepen/geholpen: